In de grote stad Sardal is voor architectuurliefhebbers een fantastisch bouwwerk te bezichtigen: Borg Aethris, een kasteel dat zelfs het koninklijk paleis naar de kroon steekt. De monumentale ingangspoort bestaat uit reusachtige gebeeldhouwde draken, waarvan er één het motto van de familie spuwt, vrij vertaald: “Kracht is bloedrecht.” In het Draconisch net zozeer als in de menselijke taal op meerdere manieren te interpreteren.
Niet alleen is het geslacht Aethris oude adel (verwant met de Koninklijke familie), en claimen ze drakenbloed in hun stamboom, ze zijn ook nog eens puissant rijk geworden door hun koopvaardijvloot. De familie houdt de touwtjes van het handelsimperium nauwlettend in handen, door op belangrijke handelsposten steeds een familielid te stationeren en hem of haar met de uiteindelijke leiding aldaar te belasten.
Door hun banden met de Koninklijke familie en deze wijd verspreide activiteiten (in en buiten het rijk) is het door de eeuwen heen traditie geworden dat leden van de familie als diplomaten en ambassadeurs optreden. De familie profiteert van de geïmpliceerde steun van de vorst bij hun zakelijke onderhandelingen; de vorst kan gebruik maken van hun generaties lang opgebouwde netwerk van relaties. Bovendien is voor sommige naties het idee om niet langer een bevoorrechte handelspartner van de Aethris te kunnen zijn, een gedachte die nog zwaarder weegt dan een mogelijke oorlog.
Eleonara werd geboren als dochter van Eldarc Aethris, de huidige patriarch van de Aethris-familie. Van jongsaf aan al was ze meer geïnteresseerd in de studie van oude volksverhalen en het gebruik van kruiden, dan in de zakelijke belangen van haar familie, zeer tot ongenoegen van haar vader. Hoewel haar belangstelling op een ander vlak lag dan die van haar vader, had ze wel de traditionele gaven van haar familie meegekregen: een scherp verstand, inzicht in relaties en onderhandelingen, en aan arrogantie grenzende trots. De twee botsten dan ook geregeld, maar geen van beide haalde echt de overhand in hun discussies.
Zodra ze volwassen werd, vaardigde Eldarc haar af naar Veresthaven. Vlakbij het geestelijke en spirituele middelpunt van het rijk gelegen, was het belangrijk genoeg opdat hij voor het oog van de buitenwereld zijn dochter kon hebben belast met een belangrijke taak. Het kleine dorpje waar ze zou verblijven zou daarentegen, zo meende hij, er garant voor staan dat Eleonara zich stierlijk zou gaan vervelen, al haar belangstelling voor volksverhalen ten spijt.
Hij had geen rekening gehouden met heer Miyrphathras, een Elf op doorreis, die een boodschap voor de Aethris-afgevaardigde kwam afleveren. Eleonara – die zich toch al net iets meer verveelde dan ze had voorzien, zonder gesprekspartner waarmee ze opwekkende discussies kon voeren – nodigde hem met klem uit bij haar te verblijven in plaats van een herberg op te zoeken. Dankzij haar opvoeding tot handelsafgezant en diplomaat sprak ze meerdere talen vloeiend, waaronder het Elfs. De twee voelden zich steeds sterker tot elkaar aangetrokken, en zijn verblijf werd langer dan voorzien.
Pas nadat Miyrphathras alweer vertrokken was, besefte Eleonara dat ze zwanger was. Toen haar vader (die zo zijn spionnen in het huishouden had) daarachter kwam, sommeerde hij Eleonara naar huis terug te keren zodat hij haar onmiddellijk aan een geschikte echtgenoot kon helpen, alvorens iets bekend zou worden. Dat weigerde ze koppig. In de loop van de escalerende ruzies verbrak Eleonara alle banden met haar familie. Negen maanden later werd een meisje geboren.
Illyeïratheyna Miyrphathras Aethris – Lyra – groeide op ver van alle weelde waar haar moeder mee omringd was geweest. Ze kende haar moeder alleen als de plaatselijke kruidenvrouw, die door de vrouwen van het dorp werd opgezocht als ze behoefte hadden aan een geneesmiddel, goede raad, of hoopten op een drankje dat een verloren liefde zou laten terugkeren.
Lyra weet tot op vandaag wel dat ze uit de Aethris-familie stamt, maar niet van welke tak. Haar moeder heeft haar bovendien een enigszins gekleurd verslag van de gebeurtenissen gedaan dat Eldarc niet bepaald in een goed daglicht stelt.
Eleonara is er altijd van overtuigd gebleven dat haar geliefde zou terugkeren bij haar zoals hij beloofd had, maar dat is nooit gebeurd. In Lyra, die zag hoe haar moeder vergeefs bleef hopen, en eindeloze jaren lang bleef wachten en wachten in plaats van vreugde in haar leven te beleven, is een stille woede gegroeid jegens deze onbekende figuur die haar vader was.
Als resultaat van wat haar moeder overkwam en van de stoet klagende vrouwen in haar moeders voorkamer heeft Lyra enerzijds de neiging om vrouwen in bescherming te nemen. Anderzijds heeft ze zich voorgenomen zelf nooit zo te worden: ze is vastbesloten uit te blinken in de doelen die ze zich stelt, zeker sinds haar magische gaven zich openbaarden.
Haar moeder voedde haar vanaf haar kindertijd tweetalig op: ze vond het van essentieel belang dat Lyra met haar vader zou kunnen communiceren in zijn eigen taal. Toen bleek dat Lyra aanleg voor talen had, onderwees ze haar ook in het Orcs, en Draconic – de taal die alleen het hoofd van de familie Aethris en zijn/haar opvolger leerden en in hun geheime correspondentie gebruikten.
Als enig kind was Lyra erg onderhevig aan de stemmingswisselingen van haar moeder, en ze leerde al snel dat een melancholische bui van Eleonara wel enkele dagen kon duren. Dan meed ze het huis en ging in de bossen rondzwerven, al toen ze een jaar of zes was. Zo leerde ze haar dierbaarste vriend Yto kennen: een fauntje dat wat verder was afgedwaald van zijn eigen thuis dan gebruikelijk. De twee sloten vriendschap, en haar afkomst getrouw wilde Lyra al snel leren communiceren met hem in zijn eigen taal. Bovendien vond ze het idee dat ze een taal kende die haar moeder niet sprak uiterst aanlokkelijk.
Lyra, al was ze dan ver van hen verwijderd, groeide op tot een echte Aethris-telg: van haar zwarte haren en beschermingsdrang jegens wie ze als familie beschouwt, tot en met haar charmante manieren als ze iets gedaan wil krijgen en de vaste overtuiging dat iedereen zich aan bepaalde regels te houden heeft, behalve zijzelf die immers wel kan bepalen wanneer die gebroken moeten worden. Ze heeft echter ook de groene ogen van haar vader, zijn gevoel van verbondenheid met de natuur, en de koppigheid en onderzoeksdrang van haar moeder. Hoewel ze inderdaad al veel kennis heeft verworven en intelligent is, kan ze zich soms in haar hoofd zetten dat ze iets zeker weet, en daar niet meer vanaf willen wijken, terwijl er niets van klopt.
Naarmate ze ouder werd, veranderden die dagen van haar moeder in weken. Steeds vaker verzon Lyra de meest geloofwaardig klinkende verhalen om er dan in haar eentje op uit te kunnen. Ondanks alles toch nieuwsgierig naar de tweede helft van haar afkomst, bracht ze verschillende bezoekjes aan Elfengemeenschappen in de wijde omtrek. Omdat ze er niets voor voelde om het naar haar idee zielige verhaal van haar moeder te vertellen, verzon ze in die gevallen steevast een andere persoonlijkheid voor zichzelf. Op die manier slaagde ze erin om gedurende enige tijd te studeren bij enkele Elfenmagiërs en toegang te krijgen tot geheime geschriften over het wezen van magie (wat ze aanvankelijk eigenlijk alleen wou om te zien of ze erin slaagde, maar haar steeds meer begon te intrigeren) en verloren gegane machtsvoorwerpen.
Toen haar moeder onverwacht spoorloos verdween, was Lyra op één van haar trektochten en ze vernam het nieuws dus pas weken later bij haar terugkeer. De dorpelingen vertelden haar dat alles erop wees dat haar moeder tijdens een noodweer naar de rand van een afgrond was gedwaald en was gevallen, reddeloos meegevoerd door het water.
Intens bedroefd en ook kwaad op zichzelf omdat ze er niet was geweest voor haar moeder, richtte ze al haar woede op haar afwezige vader die de oorzaak van alles was. Toen ze een brief vond die haar moeder haar had nagelaten, werd alles er niet beter op. In de brief sprak haar moeder nogmaals haar liefde uit voor Lyra’s vader en het vertrouwen dat hij naar haar terug zou komen. Als er iets met haar zou gebeuren, dan vroeg ze Lyra in haar plaats op hem te wachten. Ze beschreef ook een voorwerp dat aan Miyrphathras had toebehoord en dat ze nog steeds bewaarde, goed verborgen.
Lyra ging meteen op zoek naar het voorwerp met de intentie het onmiddellijk te vernietigen. Toen ze het vond echter, voelde ze iets vreemds: ze besefte al gauw dat het om een magisch voorwerp ging. Het leek echter niet op bekende voorwerpen waar ze over gehoord of gelezen had. Het was haar wel snel duidelijk dat dit een deel van een geheel was. Ze raakte er steeds sterker van overtuigd dat de “belangrijke reden waarom Miyrphathras haar moeder wel had moéten achterlaten” niets anders was geweest dan het verzamelen van de overige stukken van dit artefact. Ze besloot om zowel haar eigen kennis en macht te vergroten als hem een hak te zetten en hem voor te zijn in die zoektocht…
